In een interview heb ik Chris de Stoop eens horen spreken over verticale verbinding. In mijn beeld betekent dat ‘gegrond, geaard in het hier en nu met alles wat was’.
Gisteren kwam ik in een doosje met oude foto’s één tegen die ging over vandaag en over verbinding.
Familie, oma, kleinkind.
Ze zit aan zee. Aan zee in Delfzijl.
Gezellig de armen en benen over elkaar. Twee parasolletjes tegen de zon.
Wat zou ze gedacht hebben? Hoe voelde ze zich?
Ik werd er vandaag als kleinkind in ieder geval weemoedig en vrolijk van.
Ik schrijf met ‘haar hand’ haar tekst. Het is een vreemde gewaarwording om te schrijven in haar handschrift.
Verticale verbinding (met voeten in het zand, aan zee, in Delfzijl…).
